Nienke de Wilde is net 40, moeder van Meynt, bonusmoeder van Phileyne en getrouwd met Jasper. Nadat haar enkelgewricht vastgezet werd, moest zij haar hardloopschoenen aan de wilgen hangen en op zoek naar een andere sport. Acht jaar geleden koos ze voor roeien. Inmiddels is ze ervaren marathonroeister en heeft ze haar eigen boot, een Volans2 genaamd Slice of Life.
Dit jaar wil Nienke 5000 euro ophalen voor een goed doel: Noodvoeding voor Artsen zonder Grenzen. HOE DAN?! Hoor ik jullie denken. Nou, door het solo uitroeien van drie ultra-marathontochten.
“Wat mij bezielt, vraag je? Dat denk ik soms ook nog wel eens!” lacht De Wilde. Haar goede doel is helaas een uiterst serieuze kwestie. “Momenteel zijn er vier landen waar kindjes door aanhoudend conflict en grote droogte kans lopen zwaar ondervoed te raken of zelfs overlijden: bijvoorbeeld in Nigeria, Yemen, Zuid Sudan en Somalië.” Met de noodvoeding ‘Plumpy Nut’ hebben deze kinderen een veel grotere kans om te overleven. Dit is een geplet pindaprutje waar onwijs veel calorieën en vetten in zitten. “Er zijn ook repen met geperste voeding waarmee je voor hele groepen pap kan maken. Een zakje Plumpy Nut kost maar dertig eurocent, met relatief weinig kun je ongelooflijk veel doen.” De sterke connectie met dit goede doel wordt verklaard door de achtergrond van de roeister: “Ik werk drie dagen per week in Amsterdam op het hoofdkantoor van Artsen zonder Grenzen. Ik ben verantwoordelijk voor de kwaliteit van medische hulpmiddelen en ga regelmatig naar het buitenland.”
Tijdens het roeien raakt Nienke regelmatig in een flow: “Ik kan mijn gedachten verzetten en genieten van de natuur. Daarnaast krijg ik vaak goede ideeën. Voornamelijk over werk: wat kan nog beter, wat moet anders. Ik heb helaas nooit pen en papier mee in de boot, soms vergeet ik die ingevingen direct.” Het idee te gaan roeien voor het goede doel bleef wel hangen en heeft inmiddels serieuze vormen aangenomen. De teller staat momenteel op bijna 1800 euro en de eerste tocht wordt gepland. “27, 28 en 29 mei staan gereserveerd om die eerste tocht te roeien. De dag met het beste weer en de beste omstandigheden roei ik 110 kilometer over de IJssel, Jasper gaat mee op de SUP (Stand Up Paddle, red).”
Trainen voor deze zware tochten doet De Wilde voornamelijk in Zwolle, bij de Zwolsche Roei- en Zeilvereeniging. Daarnaast hangt haar eigen boot in katrollen in het schuurtje onder haar huis in het centrum van de stad. “Het is 50 meter lopen naar de gracht, vanaf daar kan ik alle kanten op.” Om te trainen voor de komende tochten wijkt ze wel eens uit naar Friesland, met de boot op het dak: “Een Volans is wat steviger dan de klassieke skiff en die leg ik gewoon bovenop de auto naast het SUPboard van Jasper. Kunnen we samen gaan trainen!”
Naast de steun van Jasper, de chauffeurs en de oppassers voor de kinderen, kan Nienke tijdens de tochten rekenen op de steun van een drietal sponsoren. De nodige (sport)drank en voeding komen van PROdurance, Jumbo Nagelmaeker en Healthy People. “Ik ben ontzettend blij met de sponsoren. Ik regel alles vanuit mijn gevoel en het is fijn om te merken dat dit mensen aanspreekt. Naast deze sponsors maakt het enthousiasme en meeleven van de donateurs het allemaal ook nog zoveel leuker.”
De Ringvaart is het toneel van de tweede ultra-marathontocht. Ze roeide deze tocht al een keer eerder, vier jaar terug. “Die tocht is heel gezellig met alle studentenboten, en voor de eenzame stukken heb ik mijn douche radio mee in de boot.” Die momenten van lachen en ontspanning zijn zeker nodig, het roeien van marathons gaat niet altijd over rozen: “Na verloop van tijd word je moe en ga je je frustreren, je krijgt pijn of technisch wordt het minder. Daar moet je dan rustig onder blijven en jezelf mentaal herpakken.”
Het goede doel en de hulp die ze van alle kanten krijgt dragen zeker bij aan net dat beetje extra motivatie: “Als ik tijdens zo’n tocht een zere kont of zere handen heb en het even niet zo comfortabel meer is, denk ik aan waar ik het voor doe en probeer weer in die goede flow te komen.” Dat ze zich na zo’n lange tocht voelt alsof er een vrachtwagen over haar heen is gereden, neemt ze voor lief: “Dat gaat vanzelf weer over.”
De derde en laatste tocht zal Nienke in de zomer roeien, de datum is nog onduidelijk. “Het is een tocht die overdag en ’s nachts geroeid moet worden. De omstandigheden moeten voor zo’n tocht echt goed zijn, denk aan wind, temperatuur en licht. Het liefst ga ik dan met volle maan roeien.”
En wat dan? Als ze eind dit jaar drie ultra-marathontochten heeft geroeid en het geld bij elkaar heeft verzameld, zou ze heel gelukkig zijn. “Wanneer is het geslaagd? Het is nu al geslaagd, ik heb al zoveel geld opgehaald. Twee tochten volmaken is toch wel mijn streven. De derde ultra tocht volbrengen zou fantastisch zijn, maar als ik dat niet haal, is het zeker niet mislukt.” Het moet voor de 40-jarige roeister wel normaal blijven: “Ik ben moeder, heb een verantwoordelijke baan en ook nog een sociaal leven. Het is eigenlijk gekkenwerk wat ik doe, denk ik soms. Maar wel heel leuk gekkenwerk!”