We stonden met z’n achten wat beschroomd op het ereschavot in Bern-Kastel met de ‘Langstrecke Grüner Moselpokaal’ in de armen. De ‘Helden’pokaal. Want het was daar niet bij gebleven. De Pokaal was dan voor de ‘beste’ tijd. Maar er was ook nog een (blauw) blik voor de meest duurzame boot, dat wil zeggen die boot die met de geringste inspanning en energie toch nog vooruit te krijgen was en daarnaast werd ons dan nóg een blik (rood) omgehangen voor het ronden van de boei. Met de meest soepele beweging had de Jan Upmeier zich rond de boei gevlijd en direct als één blok had de bemanning het moordend lage tempo weer opgepakt, een voorbeeld voor de rest van het veld volgens het juryrapport.
En toen werd ik door mijn vrouw uit een ijlende droom gehaald.
Schorre kreten als: ‘aanzwellen! niet naduiken!’ en felle trappen hadden haar gewekt. Buiten scheen een verduisterde bloedrode maan.
Het was de nacht na onze jaarlijkse wedstrijd in Bernkastel.
Een wensdroom had mij bezeten waarin de feiten een beetje doorelkaar waren gehusseld. Ed, onze enige echte nummer 3 komt uit een familie van wijnkopers en door zijn connecties hebben wij dan een mooie oenologische rondgang door de Moezelwijnen gehad.
‘Helden’ is een wijn, gemaakt van de Rieslingdruif die groeit op de steilste flanken van de Moezel. Van de blauwe stenen komt de ‘Spätlese’ en van rode komt de ‘Steinert’ een mooie rond volle wijn. Logisch dat je met deze godendrank in de aderen in één vloeiende magistrale beweging langs de keerboei zeilt.
Winnen is dan nog slechts een formaliteit.
Ton heeft nu ook een connectie met de hogere roeiwereld. Er werd in het roeierskamp naar hem gezocht door de Duitsers. Zou hij niet met hen volgend jaar in München willen roeien? Begaafd roeier als hij is mag dat natuurlijk geen bevreemding wekken, maar wat blijkt het gaat om zijn gezegende leeftijd: kunnen zij in de hoogste leeftijdsklasse ‘kampfen’. Hij is wel gewaarschuwd. Die hele Duitse acht is daarna in Bernkastel omgekierperd en de bemanning in de Moezel verdwenen.
Al met al was het toch een ‘ganz gute Leistung’ die nog eens dunnetjes werd na gevierd in onze riante vakantiewoning met indrukwekkend uitzicht op het prachtige land op de grens van Eiffel en Hundsrück waar Roelf voor had gezorgd. Grote dank gaat natuurlijk ook uit naar Hans, de man die niet alleen een van de weinigen is die kan roeien maar die vooral ook voor een goed ontbijt kan zorgen.
Een laatste woord van dank gaat uit naar onze bootsman Willem-Jan.
Ik zou niet weten hoe zonder hem dergelijke uitjes voor ons mogelijk zouden zijn.