Wie zijn we, wat doen we en waar staan we? Graag vertel ik jullie daar meer over.
Voor de oorsprong van het project moeten we namelijk een jaar of tien terug in het verleden.
In 2007 hebben Nico Rienks, Pepijn Paanen en anderen het project ‘De Acht’ opgericht. Op de televisiezender Tien van Talpa werd het programma uitgezonden waarin er gezocht werd naar acht mannelijke roeiers, die het beste uit zichzelf wilde halen. De Acht nam deel aan het eerstejaarsklassement en won daarin de Heineken Vierkamp en bleef ongeslagen tijdens het twee kilometer seizoen. Zelfs het acht jaar oude eerstejaarsrecord werd verbroken door de jongens. Al met al bleek het een succesvol project te zijn geworden.
Het idee voor een soortgelijk plan ontstond eind 2013. Nico en Pepijn kwamen elkaar toen weer tegen op de Bosbaan en raakten met elkaar aan de praat. Aangewakkerd door het succes van het vorige traject, werd er gesproken over een project met een doel voor de langere termijn: goud op de Olympische Spelen in Tokyo 2020. Dit keer niet met een mannenploeg, maar een boot met acht dames. Hoewel er in het verleden al een aantal olympische medailles zijn verzameld door de vrouwenacht, waren die medailles nooit goud van kleur. Het project heeft als doel hier verandering in aan te brengen. Diezelfde avond werden door de heren zelfs al de eerste e-mails verzonden en Project 2020 was geboren. In september 2014 werd de oproep de media in geslingerd, waarmee de zoektocht kon beginnen. Ervaring in roeien was daarin niet vereist. Er moest echter wel voldaan worden aan bepaalde voorwaarden: 1.85 meter of langer, rond de 80 kilo, niet ouder dan 26 jaar en de commitment om 6 jaar een sportief doel na te streven. Ruim 300 dames gaven gehoor aan deze oproep.
Zelf weet ik nog goed het moment waarop ik de oproep las. Ik was net afgestudeerd als historica op de universiteit van Nijmegen en eigenlijk op zoek naar een baan. Dit wilde niet echt vlotten. Ik wist niet goed wat ik wilde en van de vacatures, die ik vond werd ik niet erg enthousiast. Dat was wel anders toen ik de oproep voor het project las via een artikel van de NOS. Direct had ik het gevoel Dit moet ik doen, of beter gezegd: Dit wil ik doen! Het laat zich moeilijk omschrijven, maar de oproep maakte een bepaalde vastberadenheid in me los. Tijdens mijn studie was het altijd duidelijk geweest naar welk doel ik toewerkte: het halen van een diploma. Met het behalen van mijn masterdiploma viel dit doel weg en lag alles in feite open. Ik zag het project als een uitgelezen kans om me weer ergens op te kunnen focussen en mezelf verder te ontwikkelen op persoonlijk vlak. Na aanmelding kreeg ik al snel een e-mail met een uitnodiging voor de eerste selectiedag, voor dames zonder roeiervaring. Een roeiriem, of peddel, zoals ik het destijds noemde, had ik nog nooit vastgehouden, laat staan in een boot gezeten. De enige link was het water. Van jongs af aan heb ik namelijk altijd wedstrijden gezwommen. Het zwemmen verdween echter steeds meer naar de achtergrond op het moment dat ik ging studeren. Project 2020 bood mij dus de kans om wellicht alsnog een sportieve loopbaan op te kunnen bouwen.
Vanuit een kleine stad uit de Achterhoek, ’s-Heerenberg, werd ik door mijn vader naar de Bosbaan gebracht. Mijn ouders waren gelukkig van begin af aan enthousiast over mijn plan om me aan te melden voor Project 2020. Met 2.08 meter is mijn vader letterlijk en figuurlijk mijn grootste supporter. Ik vond het die eerste selectiedag belangrijk om vooral niet te laat te komen en wilde daarom erg vroeg vertrekken. Op die manier hoefde ik me niet druk te maken over files, omleidingen etc.. Hierdoor arriveerde ik echter ontzettend vroeg op de Bosbaan. Ruim een uur van te voren meldde ik me op de sociëteit van Okeanos, waar op dat moment nog volop voorbereidingen getroffen werden voor de selectiedag. Ook de NOS was hierbij aanwezig. Dit alles resulteerde erin dat ik direct voor de leeuwen werd gegooid met een interview voor Nieuwsuur.
Op de selectiedag had je als deelnemer een kort gesprek met de coaches, moest je een stuk roeien op zowel het water als een ergometer en legde je tenslotte een fietstest af. Na drie selectiedagen bleven daar zo’n 45 dames van over. Vanuit heel Nederland kwamen we 4 à 5 keer per week naar Amsterdam om de beginselen van het roeien te leren. Het roeien deden we tot dan toe op de Bosbaan. Dit veranderde nadat de groep verkleind werd in begin 2015. De groep van 45 dames werd teruggebracht naar zestien. Met deze groep zijn we het eerste wedstrijdseizoen ingegaan en moest er voor de Head natuurlijk ook getraind worden op de Amstel. Het roeien op de Amstel bood een grote hoeveelheid aan indrukken van buitenaf. Heel anders dan de Bosbaan, waar je toch iedere 2 kilometer weer moet keren. Eenzelfde hoeveelheid indrukken en met een nog mooiere omgeving zagen we tijdens ons eerste trainingsweekend op de Zwolsche Roei- en Zeilvereniging. Al vanaf dit eerste jaar reisden we met z’n allen zo nu en dan af naar Zwolle voor een trainingsweekend op het Zwarte Water. In zo ’n weekend hadden we de ruimte om flink wat meters te maken en gezamenlijk progressie te boeken. Van begin af aan zijn we daar zeer enthousiast ontvangen, een echt warm welkom dus. Een speciale vermelding verdiend Willem-Jan van der Linden, die er vanaf het begin altijd voor zorgt dat onze boten daar zijn waar ze moeten zijn en waarbij we altijd last minute nog kunnen aankloppen voor wat bouten, moertjes of extra gewicht voor onze boot.
Met het eerste wedstrijdseizoen in het vooruitzicht, werd het aantal trainingen voor de overgebleven selectie opgevoerd. Voor mij betekende dit dat mijn wereld een beetje op zijn kop werd gezet. Om de hoeveelheid trainingen te kunnen bijwonen, moest ik verhuizen naar de omgeving Amsterdam en moest er werk gezocht worden dat ook nog eens te combineren viel met het project. Dit hield in dat ik mijn familie en vrienden een stuk minder zou gaan zien, zodat ik me vol op dit roeiavontuur kon storten. Gelukkig waren er meerdere meiden met dit ‘probleem’. Met zes meiden hebben we daarom destijds een huis gehuurd in Amstelveen, zodat we hier ons leven konden gaan opbouwen. Desalniettemin betekende dit voor mij een grote omslag. Niet alleen moest ik wennen aan de drukte van de grote stad, maar ook aan de hoeveelheid trainingen die werd opgevoerd in een sport die ik me nog niet helemaal eigen had gemaakt. De steun vanuit thuis en het begrip van mijn medeploeggenoten maakte de beginperiode voor mij uiteindelijk wel een stuk gemakkelijker.
Met het hoge doel wat we met het project voor ogen hebben, goud in Tokyo, waren de verwachtingen van de roeiwereld natuurlijk hooggespannen rondom onze eerste wedstrijden. Hoewel we als ploeg in het eerste seizoen zeker gegroeid zijn, was het winnen van wedstrijden geen vanzelfsprekendheid. Het project is er echter één van de langere termijn. Dat blijkt ook uit de uitkomsten van het tweede seizoen. Hier en daar werden er successen behaald. Zo wist ploeggenoot Hermijntje Drenth zich te selecteren voor de vrouwen-vier zonder op het WK onder de 23 in Rotterdam, waar ze uiteindelijk zelfs een bronzen medaille wist te veroveren!
In ons tweede jaar en derde jaar zetten we de trainingsweekenden in Zwolle voort en namen we deel aan een aantal wedstrijden van de Wintercompetitie. Deze wedstrijden vormden een goede voorbereiding voor het langebaanseizoen en zorgde ervoor dat we op elkaar ingespeeld konden raken. Als Project 2020 startten we dit jaar voor het eerst de Zwolsche Vecht Regatta. Naast het feit dat het goed georganiseerd was, was het er nadien ook nog eens erg gezellig. Met z’n allen hebben we genoten van de barbecue en de livemuziek. Een erg geslaagde dag dus.
Project 2020 is er één van de lange adem. Wat de toekomst ons zal brengen, weet niemand. Wat ik wel weet is dat we momenteel met acht meiden en twee stuurvrouwen keihard werken om het beste uit onszelf te halen om ons doel te bereiken. Dat resulteerde het afgelopen seizoen in een aantal mooie races. Ik vind het prachtig om daar onderdeel van te kunnen zijn en ben blij wat ik tot nu toe al heb mogen leren op persoonlijk vlak. Het aantal trainingen zorgt ervoor dat je jezelf iedere week wel een aantal keer tegenkomt op zowel fysiek als mentaal gebied. Qua discipline en doorzettingsvermogen wordt je continue op de proef gesteld en daar moet je mee leren omgaan. In sommige gevallen kan dat best confronterend zijn, maar zo leer je jezelf wel goed kennen. Desalniettemin moeten er nog grote stappen gemaakt gaan worden om het ambitieuze doel van Project 2020 bewaarheid te maken. Daarom zullen jullie de zwart met blauwe pakjes nog vaak zien weg varen van de vlotten van de Zwolsche Roei- en Zeilvereniging.
Namens Project 2020
Charlotte Geers