Na de wintercompetitie in november 2016 ging het gesprek ineens over de Ringvaart Regatta: 100 km roeien, een flinke uitdaging. Mariska keek mij aan en vroeg: “Zullen we die samen gaan roeien?” Altijd in voor een uitdaging reageerde ik direct enthousiast. Kleinigheidje: we hadden nog nooit samen in een dubbeltwee geroeid, maar hadden het volste vertrouwen dat we dat samen wel zouden kunnen.
En zo geschiedde. In december stapten we voor het eerst samen in een dubbeltwee en ons vermoeden bleek terecht: samen roeien ging prima! Hobbel één was genomen. Hobbel twee bleek de winter: lange tijd kon er weinig geroeid worden. We verzamelden ondertussen de nodige informatie van mensen om ons heen en in het vroege voorjaar werden we toch een beetje bang. Trainden we wel genoeg? De één zei dat tien weken van tevoren de training oppakken voldoende was, met afstanden tot maximaal 30/40 km. De ander was toch echt van mening dat je een aantal keer 50 km moest hebben geroeid. Gelukkig deden we in een C4* mee aan de Wieden-Weerribben marathon (met succes) en roeide Mariska ook nog de Hart van Holland (wederom met succes ?). Die kilometers hadden we alvast maar mooi gehad!
Vanaf half april hebben we in de dubbeltwee de training serieuzer genomen. Voor het eerst Hasselt voorbij, naar paal 14. Een paar dagen later al naar paal 16. Vervolgens een keer naar de stuw bij Dalfsen op en neer (met windkracht 5). We voelden ons goed, oefenden met elk halfuur laten lopen en snel even wat eten en drinken. Vergelijkend warenonderzoek onder mueslirepen, sportdrankje enzovoort vond plaats. Halverwege mei nog een laatste uitdaging om vier uur te roeien. Stuw bij Dalfsen op en neer, vervolgens de kolk voorbij en een rondje stad en… nog een keer de kolk voorbij want de vier uur zaten er nog niet op. Vooruit, de kop van de Vecht nog even aangetikt en toen snel ronden en terug naar de roei. Een voldaan gevoel, waardering vanaf het vlot en een zere kont. Ach, als dat alles is! De onzekerheid die de afgelopen maanden zo nu en dan de kop op had gestoken zetten we resoluut aan de kant. We zijn er klaar voor!
Tja, en toen… werd het begin juni en werd het weerbericht voor 7 juni, de dag die al een halfjaar groot in onze agenda stond, steeds slechter. Regen, maar vooral wind! Enigszins naïef de dagen ervoor wel gewoon je spullen pakken, eten en drinken voorbereiden en gewoon van plan zijn om 6 juni naar Leiden te rijden om de boot te prepareren. Ondertussen waren ook al twee zwemvesten aan de uitrusting toegevoegd. 6 juni in de ochtend de laatste belletjes heen en weer. “Gaan we?” “Ja, we gaan en kijken daar verder!” Want als de organisatie besluit dat het kan, dan willen we met eigen ogen de Kaag zien en dan pas nemen we de beslissing of we dit aandurven.
Pas op 7 juni in alle vroegte zou de organisatie definitief besluiten of het door kon gaan. En dus vertrokken we 6 juni ’s middags richting Leiden. Die rit was echter van erg korte duur. Nog geen 500 m van huis ontvingen we een sms van de organisatie. Ze hadden inmiddels besloten dat de regatta werd afgelast. De reddingsbrigade vond het onverantwoord op het open water. Onverrichter zaken dus weer naar huis. Balen, een vreemd gevoel, ontheemd, met lege handen, en ook wel opluchting. Met dit weer was 100 km zeker geen pretje geworden. Maar we waren zo goed voorbereid! Nieuwe uitdaging: een jaar lang in vorm blijven om 6 juni 2018 (wederom groot in de agenda) de Ringvaart regatta wel te roeien!
Jobke Middelkamp en Mariska Mulder